De sloopkogel & grote rijenkarper - Kevin Diederen

Enkele jaren later is de snelgroeiende topvis dood en het iets rustiger aan de oevers van het kleine plasje. Het enkel overdag met een enkele hengel vissen ontmoedigd daarnaast ook nog eens een deel karpervissers die hun geluk liever op andere wateren in de regio beproeven. Als ik zelf ineens in een periode beland waarbij ik door fysieke tegenslagen een poos niet meer mag sporten loop ik er zelf enkele rondjes. Na al die tijd is het haast liefde op het eerste gezicht en met behulp van enkele screenshots op social media voorzie ik mijzelf van motivatiemateriaal. De grote rijen en sloopkogel schub krijgen een vast plekje in hun album. Vlak daarna meld ik mij aan voor een vergunning. Een nieuw hoofdstuk is begonnen.

Beperkend

De regelgeving op het water is gerust beperkend te noemen. Zo mag je enkel tussen zonsopgang en zonsondergang het gebied betreden en daarbij vissend slechts een enkele hengel gebruiken. Dit zou voor mij ook een groot deel van de aanpak bepalen. Voor de eerste sessie tuig ik de hengel namelijk op met een chodrig die ik wil gebruiken om een opvallende pop-up als single hookbait te vissen. De gedachte is dat ik zelf ga zoeken naar activiteit en dankbaar gebruik maak van de nieuwsgierige aard van de karper. Door regelmatig te verkassen hoop ik ook snel tekenen van karper waar te kunnen nemen.

De eerste middag en avond vang ik enkel een brasem. Maar het eerste puzzelstukje heb ik al gevonden als ik vlak voor de schemering een hele rij rietstengels enthousiast zie bewegen.

De dag daarna ben ik alweer terug en plaats ik een klein pop-upje strak tegen de nog dood ogende rieten. Als ik helemaal tevreden ben leg ik de hengel op steunen en maak ik een pot koffie. Het vroege opstaan is eventjes klote, maar als je eenmaal zit is het echt genieten. Enkele uren later heb ik meerdere keren een vis zien springen. Als daarna de rieten een keer schudden neemt de spanning toe en die ochtend weet ik dan ook mijn eerste vis van het water te vangen. Een bescheiden maar zeker mooie schubkarper mag op de foto.

Juwelen

Later die week in augustus ben ik alweer vroeg van de partij en ik besluit op dezelfde stek te starten. De single choddy gaat strak tegen dezelfde riet, de koffie in de beker en ik neem met vertrouwen plaats. Deze keer zit ik echter niet alleen. Een stukje terug zit een andere, overigens vriendelijke karpervisser. Beiden wachten we achter onze enkele hengel.

Na een paar uur vissen komt de karpervisser een praatje maken. Met een warme bak in onze handen zien we ineens voor het riet een spiegel rollen. Snel reageer ik door de hengel te verplaatsen naar de nog zichtbare deining. Het blijkt een gouden zet te zijn geweest als ik amper twintig minuten later al een aanbeet krijg. 

Nog voor de vis in het net zit zie ik al om welke vis het gaat. Het is een van de mooiste vissen van het water. Een volschubachtige vis van rond de vijftien kilo verdwijnt over het netkoord en zorgt voor een triomfmoment. Zo snel een van de juweeltjes vangen had ik niet verwacht.

De volgende sessies gaat het minder goed. Het is voor mijn gevoel te stil en die ene keer dat ik wel een gierende fluiter krijg verspeel ik de vis. Het is even goed balen… Desondanks ga ik vol goede moed door. Elke dag ben ik eventjes aan het water. De ene keer om een rondje te lopen en de andere keer zelfs om slechts een uurtje te vissen. Terwijl ik zo’n minisessie maak zie ik meerdere keren vis rollen in de buurt van een doorgang.

Na eenmalig een kilootje te hebben gevoerd pak ik binnen een paar ochtenduren een serie kleinere schubkarpers en een zeelt. Het zijn puntgave vissen die wonderen doen voor het vertrouwen. Twee keer voeren later ben ik weer van de partij en weet ik gelijk nog een mooie twintiger te pakken. Ik geniet… maar moet tevens eventjes gas terug nemen.

Focus

Door werk en andere projecten verlies ik tijdelijk de focus. Ik besluit na twee weken lang elke dag aan het water en zeker tien keer een paar uurtjes vissen mijn heil elders te zoeken. Als de batterij opgeladen is kom ik vervolgens wel terug.

Het is oktober als het weer enorm kriebelt. De afgelopen tijd heb ik met name gevist op een diepe afgraving. Daar liep het als een trein en kwamen zelfs enkele echt grote vissen op de kant. Echt veel betekende de vangsten echter niet. In mijn hoofd zat ik namelijk niet achter drie, maar slechts een enkele hengel.

Die eerste echte najaarsdag terug aan het watertje bevis ik diverse stekken. Ik geniet van het goede weer en probeer met name wat aanknopingspunten te vinden. Op twee stekken zie ik wat leven en ik besluit een zakje Banoffee te verspreiden. De tafel is gedekt voor de ochtendsessie die ik morgen wil doen.

Bij aankomst loop ik als eerste naar de achterste stek om daar een twintigtal bollen op de stek te schieten. Vervolgens zet ik koers naar de voorste kom. Terwijl ik mijn hengel in orde maak zie ik vanuit mijn ooghoek al een rietpluim heen en weer gaan. Drie worpen kost het voordat ik helemaal naar wens lig. Zal mijn kieskeurigheid de vis hebben doen schrikken? Lang duurt het niet voordat ik beet krijg. Het eerste schot is krachtig en gaat dwars door de eerste stengels. Eventjes zit de vis vast. Maar de geleidelijke druk weet de vis te overtuigen om buiten de rotzooi het gevecht aan te gaan. Met een schub van zeker een stuk in de twintig pond begin ik die vrijdag goed.

Na de vis terug te hebben gezet vertrek ik gelijk naar de achterste stek. Ook daar heb ik het geluk een snelle aanbeet uit te lokken. Deze keer blijkt het echter een stuk kleinere schubkarper te zijn. Ondertussen begin ik het vermoeden te krijgen dat het bestand de afgelopen jaren wat is aangedikt. Zullen de vissen zich succesvol hebben voortgeplant? Of heeft er iemand nog een uitzetting gedaan? De zekerheid die ik wel heb is dat de vissen actief zijn en zowel de sloopkogel als de rijen al een poosje niet gevangen zijn. Het is tijd om dus een tandje bij te zetten.

Timing

Een blik in de agenda en diverse weerapps zorgt er voor dat ik extra fanatiek word. Tegelijk met een dipje in de luchtdruk heb ik namelijk de mogelijkheid om wat uren verlof te pakken. De maandagochtend moet het gaan gebeuren en daaropvolgend kan ik later die week nog zowel in de avond als ochtenduren enkele keren gaan. Thuis aangekomen zet ik daarom gelijk wat zakjes voer klaar.

Zowel de zaterdag als zondag krijgen beide stekken een pondje per voerbeurt. Door relatief weinig te voeren hoop ik de vis op scherp te houden. In het verleden heb ik vaak gemerkt dat dit enorm scheelt met het overdag wel of niet een snelle aanbeet krijgen. Daarnaast kan ik zo ook nog eens lekker makkelijk met hetzelfde kilozakje beide stekken van voer voorzien.

De zondagavond lijkt de luchtdrukdaling toch iets verschoven te zijn. Last minute besluit ik de maandag enkel te voeren en door te rijden naar kantoor. Een collega die op de hoogte ik van mijn plannen is verbaasd. Als ik naar huis ga wenst hij mij echter succes voor de dinsdag en herinnert mij aan de belofte om gebak te halen als het lukt een van de twee topvissen te vangen.

’s Ochtends belanden er eerst wederom wat Banoffee’s op de achterste stek waarna ik gelijk met de eerste worp de hengel plaats tegen het riet in de voorste kom van het water. Met een bak koffie in mijn handen tuur ik vervolgens gespannen naar de stek. 

Al binnen enkele minuten zie ik het riet schudden. Mede doordat ik ook een beetje tussen het riet gevoerd heb beeld ik mij in dat de vissen fanatiek aan het zoeken zijn. Steeds zie ik stengels heen en weer schokken als de vissen er tussen bewegen. Drie kwartier lang kijk ik zo toe zonder een beet te krijgen. Dan draai ik de hengel binnen en vervang ik de onderlijn. De relatief korte onderlijn maakt plaats voor een langere voorzien van een Widegape X haak. Twee worpen later zit ik weer op mijn stoel.

Klotewier

Binnen vijf minuten sta ik met een kromme hengel. Ondanks de volledig vast geschroefde slip is de vis toch in het riet gedoken. Ik voel het schuren, zie het bewegen en hoop dat het goed blijft gaan. Kolken achter de eerste rietpol geven aan dat ik al iets gewonnen heb… En ook het laatste stuk gaat naar wens. De vis komt vrij, zwemt naar open water en voelt massief. Voorzichtig win ik lijn tot de vis ineens naar rechts zwaait. Zo… in een keer een wierbed in. Ik probeer het nog even en los de haak. Met een rotgevoel pak ik in. Klotewier!

Als troost trekt een klein schubje op de achterste stek de waker uit mijn vingers. Zo snel kreeg ik al een aanbeet. Binnen enkele minuten ben ik dus alweer met alle rotzooi op mijn rug aan het wandelen naar de eerste rietkraag. En ook daar krijg ik een troost schubje in het net. Aan actie geen gebrek…

Na het landen van het schubkarpertje staat ineens Milad op mijn stek. Hij gaat een dagje op een nabij gelegen water aan de slag en was nieuwsgierig hoe het bij mij ging. Waar hij bij staat krijg ik voor de vierde keer beet en heb ik voor de tweede keer dikke pech. De vis duikt iets te fanatiek het riet in en de lijn begeeft het. Milad voelt goed aan hoe ik mij voel. “Je pakt er nog wel eentje” zegt hij voordat hij verdwijnt.

Troostschubjes

Ik krijg veel meer beet dan ik ooit had durven hopen. Maar wat heb je er aan als je ze verspeeld? De ochtend is inmiddels ver gevorderd en met nog maar even te gaan gooi ik de hengel uit op stek twee. Wederom is het binnen korte tijd raak. En wederom gaat het om een klein schubje. Na de vis in het net onthaakt te hebben mag hij weer gaan en gooi ik de hengel terug,

Terwijl ik even met een vriend bel krijg ik beet. Als ik de hengel oppak voel ik weinig. Vast weer zo’n schubje. Met iets meer druk dril ik de vis dichterbij en zie ik hoe hij nog net achter een rietpol links van mij draait. Hij hangt even vast en ik besluit wat meer kracht te zetten om de dertien in een dozijn vis los te trekken.

Na de vangst van de schubkarper besluit ik af te druipen. Het voelt goed om de rijen over te laten voor een andere keer en uit te wijken naar de diepe afgraving. Daar kan ik hopelijk nog wat van de grond kijken tot het begin van de winter. En zo kan ik tevens enkele jongens wat speelruimte geven. Tijdens mijn laatste week hebben enkele jongens namelijk goed rekening gehouden met mijn plannen. Iets dat ik ze in dank afneem en zeker heeft bijgedragen aan de vangst.

Een sprong in de tijd

Het is bijna een jaar later als ik op een maandagochtend met heftige rugpijn wakker word. Zonder in de dagen daarvoor iets vreemds te hebben gedaan voelt het alsof de hernia weer terug is. Krom lopend van de pijn trek ik vroeg in de ochtend een waadpak aan. Dat gaat overigens een stuk beter dan het uit bed komen, sokken aantrekken of veters strikken. Voor de derde keer binnen enkele dagen strompel ik het water in en voer ik uiterst secuur twee verschillende stekken aan.

Na het gehele voorjaar te hebben gedacht aan een nazomeroffensief op dit water heb ik nu begin juli onverwacht wat meer tijd tot mijn beschikking. Met een geannuleerde filmtrip voor het werk en vriendin die zonder mij op vakantie is heb ik daarom enkele visavonden gepland. En de voorbereiding is in volle gang.

“Een voerboot op een stokje”

De dinsdagochtend ben ik nog wat vroeger op dan normaal. Naast de werktas gaan ook de visspullen in de auto. Eerst zet ik koers naar het water om alvast een volle hand te voeren. Daarna is het nog bijna een uur rijden voordat ik ruim op tijd op het werk ben. 

Die dag vliegt de tijd snel voorbij. Al krijg ik door het vele opstaan om maar even de rug in beweging te houden weinig gedaan. Ergens vraag ik mij ook af of het slim is om te gaan vissen. Tegen collega Bert grap ik dat ik wel liggend naast de vis een selfie maak als ik de rijen vang. Want een veertiger tillen zit er nu echt niet in. 

Op het werk maak ik tussendoor snel de hengel in orde. Dankzij de voorbereiding weet ik dat de bodem mooi schoon en hard is. Voor het eerst sinds lange tijd komt er dus weer een inline lood uit de tas. Vervolgens maak ik nog wat laatste dingen af en spring ik in de auto. Het is tijd voor de eerste van drie avondsessies deze week.

Ik start op een stek in de voorste kom. Strak tegen enkele lelies. Terwijl ik door de opening in het riet tuur ik zie ik enkele meters voorbij het plekje waar ik de rig zal droppen bellensporen. Er is dus al vis in de zone.

Zes tijgernootjes, drie zoete knikkers, drie vismeel knikkers en een scherp rigje gaan in de bak van de voerschep die ik samen met een drijflichaam op het water laat rusten. Vervolgens steek ik sneaky de zestien meter lange steel over het water. Zonder een plons zakt de inhoud naar de bodem. In de tussentijd rolt er zelfs een vis… vlak achter de baiting pole. Ik geniet en heb vertrouwen in mijn plannetje. En dat is geheel terecht. Want na een bijzonde slappe dril heb ik amper een uur later een schubkarper in het net. 

Ik herhaal het ritueel met mijn “voerboot” op een stokje. Als alles goed ligt leg ik de schep snel in de auto om te voorkomen dat anderen vroegtijdig zie wat ik precies doe. Daarna krijg ik bezoek van een kennis die in de buurt is. We praten over het bestand en ook hij is onder de indruk van de foto van de grote rijen die ik op mijn telefoon heb staan. Als hij weer vertrekt ga ik maar weer eens even rustig zitten. 

Iets na negenen volgt een keiharde aanbeet. Zonder ook maar aan de hernia te denken spurt ik naar de hengel. Ik zie kolken in de lelies en voel de lijn schuren. Met de hengeltop parallel aan het water weet ik de vis te remmen en vervolgens zelfs mee te krijgen. Zonder al te veel problemen spoel ik enkele meters lijn op en trek ik beheerst de vis uit de planten.

Diep onder de indruk en angstig om een droom te verkloten kijk ik toe en doe ik daarna mijn best de lijn uit het riet te houden. Met een soort van tunnelvisie ben ik enkel gericht op wat er aan de andere kant van de lijn gebeurd. Langzaam komen de meters terug op de spoel. De eerstvolgende keer dat ik die flank weer zie is als hij over het koord ga. Ik geloof het amper als ik tussen de mazen kijk. De steel van het net wordt in de bodem gestoken en ik ga even zitten. Alle pijn van de afgelopen dagen is compleet vergeten en zelfs het tillen van de vis voor de zelfontspanner foto’s gaat meer dan prima. Met een een brok in mijn keel laat ik de grote rijen in het water zakken. Dit had zo moeten zijn.